pir-pir-pir
uzun süre önce hatta belki bir kaç sene önce oluyor… bir alışveriş merkezindeyim… kapanmış her yer ve benim yanımda gayet şeker bir kız çocuğu… birilerinden kaçıyoruz karanlık adamlardan onlarda takım elbiseleri ve gözlükleriyle… ilk başlarda her şey güzel, bir şeyler deniyoruz üzerimize, ayakkabılar, elbiseler, çantalar, küçük ama büyük gibi, arkadaşım gibi aynı zamanda yanımdakı kız çocuğu… beyaz bir elbise alıyoruz ona… elbiseyi giydiriyorum üzerine ve adamlar beliriyor etrafımızda, uçabiliyor küçük kız, uçarak kaçabilirsin diyor bana. koşuyorum ben, hiç yapamadığım gibi aslında rüyalarda ağırlaşıyor adımlarım, sesim çıkmıyor, ben koşmaya çabalıyorum, bir anda nasıl olduğunu bilmeden çıkış merdivenlerine gidiyoruz çok fazla merdiven var bakıyoruz ve kaçıncı katta oldugumuzu kestiremiyoruz. bu sefer ben ona uçabiliriz diyorum. korkuyor sanki bu sefer, hiç uçmamış gibi davranıyor… ardından uzun uzun merdivenleri koşarak değil uçarak iniyoruz… havada süzülmeden zıplıyoruz sanki… elinden tutuyorum ve merdivenlerin başından sonuna doğru zıplıyoruz… ardından direkt uçmaya başlıyoruz merdivenlerin uzun borularında döne döne uçuyoruz… ve yine alışveriş merkezine gidiyoruz, adamlar halen peşimizde, o çok rahat korkmamam gerektiğinden bahsediyor, rüya bu istediğimizi yapabiliriz diyor. “uçalım” diyordum, “uçmayı sevdim”, “hadi uçalım.” “tamam anne” diyor bu sefer. o sırada benim kızım olduğunu anlıyorum… kız birden küçüklüğüme çok benziyor ve biz uçmaya başlıyoruz. bir anda yine yangın merdivenlerinin oraya gidiyoruz. ve uçarak kaçıyoruz. peşimizden gelmiyorlar ve biz son merdivenleri atladığımızda uyanıyorum…