dayinin urladaki eviymis burasi. kimsenin de haberi yok evde oldugumuzdan. once yalnizim zannediyorum, halbuki bin kisiymisiz, sonra farkettim. bir kiz surekli yerlere cis yapiyordu, cekiyoruz yapiyor cekiyoruz yapiyor. bir digeri yuzunden bazi koseler kan revan icinde. temizleyemiyoruz da. nasil sinir icindeyim. disari atip kendimizi, doner merdivenlerinden cikiyoruz apartmanin. oyle genis, kocaman otel sanirsin. rezidans belki. kimse yok, her yer bombos. oradaki tek daire biziz. evdeyken, camdan disari baktigimda, yuksek bir katta oldugumuzu gormustum. uzakta deniz vardi. okyanus gibiydi, neden boyle bir hisse kapildigimi bilmiyorum. cok karanlik ve dalgaliydi. biri gelecek, biri gelecek. temizlik yapmamiz gerekiyor, esyalari toparlayalim. burada oldugumuzu kim duydu ki. allahim. dedemin filmlerinden bir surusunu buldum yuksek bir dolapta, kapaklarin ardinda. a bu da dedemin tripodu. alayim ben bunlari yanima. hadi temizligi bitirip cikalim artik. melis var, arkadaslari var, benim arkadaslarim var, aileler de buradaymis. annemler, teyzemler. e peki biz kimden kaciyoruz ki. kesin diger taraf. zeynepler falan. hof, biktik sizden. icimde de bir sikinti var. cabuk olalim hadi.

gamze tarafından, 04 Temmuz 2011 saat 12:15'de/da yazıldı.